W malignie

Ponieważ działo mi się od początku tygodnia dość nerwowo rodzinnie, a w czwartek dopadła mnie jakaś wredna franca wirusowa z wysoką gorączką, ostatnie trzy dni właściwie spędziłam w malignie. Nie do końca wiem, jak to zrobiłam, że skończyłam ten szalik i w dodatku mam dokumentację, ale mam. Jaka jest, taka jest, lepsza taka niż żadna.

Historia sięga prezentu od mojej sąsiadki Teresy, która widząc błysk w oku mym, podarowała mi dwa śliczne moteczki włóczki.

Moteczki owe chciałam pierwej połączyć, ale nie do końca byłam przekonana. Po czym przypomniałam sobie o naturalnie brązowej wełnie z Corriedale w swoich zasobach.

Z tychże czym prędzej ukręciłam, a ściślej przekręciłam singiel na osnowę.

O przygodach z osnuwaniem było w poprzednim poście. Na szczęście Basia Fanaberia zdążyła mnie ostrzec przed użyciem niemal równie przekręconego singla w charakterze wątku. Żadnych innych sensacji oprócz opisanych osnowa mi nie dostarczyła z racji swego przekręcenia, tylko musiałam skończyć szalik wcześniej niż zamierzałam, ale to z racji wręcz przeciwnej - "niedokręcenia" osnowy. Okazała się w którymś momencie za słaba, a przez cały czas wrednie się mechaciła pod wpływem tarcia.

Co nie "wpłyło" na fakturę samej tkaniny, która mi się - nie powiem - podoba.

Po zdjęciu z ramki żadnych prze- i niedokręconych sensacji nie zanotowałam, oprócz miłego efektu samoskręcania się frędzelków w coś na kształt sznureczków. Nic poza tym się nie kręciło, nie wirowało, a surowca niewykorzystanego zostało mi niewiele - jak widać. Szalik miał 34 cm szerokości i 175 cm długości.

Po praniu trochę zeszczuplał - do 29 cm szerokości - i ubyło mu z długości 10 cm. Na panu Styropianie wygląda fatalnie, ale cóż, maligna ma swoje prawa.

Dobrze, że się już skończył. To chyba mój ostatni szalik na tej ramce:), ale już go lubię.