Z błyskiem...

Ponieważ rekordy świata w robieniu różnych rzeczy na czas najtrudniej pobić właśnie w grudniu, wymyśliłam  na gwiazdkowy prezent szalik, który wymaga zrobienia od zera. Na razie dorobiłam się osnowy, a ściślej nici na nią.

Zaczęło sie od tego, że szalik miał być szary, ale nie jednolity, a do tego miękki, bo potencjalna obdarowana wraźliwa i nie akceptuje wełny, tylko kaszmir się liczy. No, ja wielką miłośniczką kaszmiru nie jestem, ale miałam alpakę miększą od kaszmiru (od jakiegoś zwycięzcy krajowej - nie w naszym kraju - wystawy). Ale, pomyślałam sobie, że to pewnie będzie za mało fajerwerków, nie dosyć "glamour". To wymyśliłam do tego jeszcze trochę "glamour" z super bright trilobal nylon, co go ufarbowałam w tęczę.
Surowiec:

Poszedł na szczotki:

I tak powstała torba "rogali",

które poszły na "goździstą deskę".

Przez dziurkę w guziku wyciągnęłam 12 "kociów".

Kociarstwo świeciło kolorami na tle szarości jak się patrzy, poszło więc na kołowrotek. I tak powstały dwa singielki - wydaje się, że niewiele.

Skręciłam w dubelek.

I tak powstał osnowowy moteczek.

Ma 85 gramów i 315 metrów długości (nylonu zużyłam niecałe deko, więc myślę, że skład: 90% alpaka, 10% nylon) - na 8 dent wystarczy. Teraz jeszcze tylko muszę wyczesać i uprząść wątek, a potem już tylko utkać to, co mam zaczęte na Harfie oraz wzmiankowany szalik. Bardzo mi się włóczka podoba, ale sfotografowanie jej to horror. Tak jak w błysku lampy zwykle nawet mat dostaje połysku, to w tym konkretnym wypadku jest wręcz przeciwnie, w realu włóczka świeci wszystkimi kolorami, na zdjęciu widać tylko plamy. Ale prezentem ma być szalik, a nie jego zdjęcie, na szczęście.

A dla kontrastu zrobiłam zdjęcie swojej pierwszej własnoręcznie wyprodukowanej nitki (myślałam, że wywaliłam, ale nie, przy szukaniu czegoś zupełnie innego ją odnalazłam!), wprawdzie nie do wykorzystania, ale niewątpliwie nitki - z wrzeciona Kromskich:

Taka byłam zdolna! Grubość stosowna do narzędzia i umiejętności!

Oprócz alpaki z nylonem dokonałam też uszycia (a nawet wyprasowania i zawieszenia na czystych oknach) firanek i zasłon.

A poza tym uprzejmie donoszę, że mój ulubiony listonosz, Pan Marcin, już czuje się lepiej i przyniósł mi kilogram suri alpaki, która miała być w niezwykle rzadkim (w szczególności u suri) kolorze rose grey (dlatego gotowa byłam płacić i płakać). No i okazało się, że u suri w realu ten kolor wygląda trochę inaczej, raczej jak fawn, tylko szarawy. Co do uczciwości i znajmości rzeczy hodowcy, od którego kupiłam, nie mam najmniejszych wątpliwości, towar zawsze był tiptop, hodowla duża i doskonała, właścicielka - miłośniczka i znawczyni. Ten towar też jest primasortny, ale spodziewałam się, że będzie bardziej grey.

Przede mną więc jeszcze jedno dodatkowe przedświąteczne pranie, a - co gorsza - suszenie. Nie miała baba kłopotu...