Przyszło nowe!

Przyszło i od razu padło mi na rozum. Prowadzę zatem nierówną walkę ze znaną mi materią i kompletnie nieznaną techniką, co daje na razie takie oto efekty:

Kiedy u MelinoLiesl zobaczyłam tkany szalik, natychmiast zapragnęłam też tak umieć. Pognałam więc na allegro, gdzie udało mi się zakupić nie nazbyt drogo ramę tkacką dla dzieci, w największym dostępnym rozmiarze (42 x 54 cm). No i ta rama wczoraj przyszła. A mi od razu padło na rozum. I właściwie szkoda, że nie zdokumentowałam pełni tego szaleństwa, ale wolałam nie wychodzić do innego pokoju po aparat. Najpierw uznałam, że ja się tam na tej paskudnej anilanie, co była dołączona do ramy, uczyć nie będę. Wyciągnęłam więc z pudła to:

Skarpetkowa "Jawoll" Langa miała być osnową, za wątek posłużyć miała hiszpańska wełna (24 mic) do filcowania, co ją kiedyś kupiłam w sporej ilości, bynajmniej - jak widać - nie do filcowania i przerobiłam na różne różności jeszcze na moim stareńkim kołowrotku (czyli musiało to być dobrze ponad rok temu). Między innymi na ten właśnie singiel, któremu naonczas nadałam wdzięczną nazwę "Fogo" w farbowaniu, a którego jest 15 deko i - dziś już to wiem - jest z merynosa.
Pochwyciłam kłębek skarpetkowej, znalazłam w Internecie instrukcję napinania osnowy na sprzęcie Ashford, przyjrzałam się zasadzie tegoż napinania, bo sprzęt nieporównywalny i ruszyłam do boju. Po jednej stronie tzw. dużego pokoju leżała rama, obstawiona butelkami z mineralną, żeby mi się nie ruszyła, po drugiej - stolik, którego noga służyła mi za wirtualny koniec napiętej na szalik osnowy. Ja zasuwałam raz na kolanach, raz na czworaka, innym razem na nogach w pochyle, jak partyzant, albo ślizgiem na czterech literach - z kłębkiem w garści - od jednego do drugiego. Po czterdziestu kilku takich kursach miałam nici napięte na jednej połowie jednej strony ramy oraz nodze stołowej i chciałam już sobie z rozpaczy otworzyć flaszkę wina mimo wczesnej pory, ale wtedy spod stołu wylazł pies, by towarzyszyć mi do kuchni. No i okazało się, że albo bez żadnych przerw napnę osnowę do końca, kątem oka kontrolując ruchy psa, albo o tym, co zrobiłam dotychczas, zapominam. Wróciłam do zadania. W sumie wszystko trwało trzy godziny i troszkę, ale zrobiłam. Na psim spacerze zaraz potem zorientowałam się, że nie mam pełnej władzy nad lewą nogą. I dopiero wtedy rozpoznałam, iż rozum mi odebrało, a wskutek tego może nawet władzę w nodze na dłużej (bo nerw kulszowy po przeciwległej stronie na wysokości miednicy z kolei czułam aż nadto wyraziście). Ale na szczęście brak władzy w nodze okazał się tylko skutkiem nadwerężenia mięśni uda. A dziś zabrałam się za tkanie. Popełniłam chyba już wszystkie możliwe błędy, ale trwam - będę tkać.
Mój warsztacik wygląda zatem w całości tak oto:

Szalik, co ma w perspektywie mieć 31-32 cm i jest go do tej pory już dobre pół metra, z bliska jest doskonale niedoskonały, ale to pierwszy, więc jaki ma być.

A skarpety, które miały być robione pierwej, są na razie w jednej pełnowymiarowej sztuce i zostaną niechybnie (wcześniej czy później) podkolanówkami, bo ten motek się nie kończy (nie do wiary - 5 deko, 118 m - neverending skein?).

Te kolory to dzieło nie moje, lecz lampy błyskowej. W realu naprawdę jest lepiej. Zajzajer, ale nie aż taki!