Pozwolę sobie się narazić

Miało być miło i ciepło. I letnie skarpetki... Ale zgubiło mnie podglądactwo. I odżyła moja "żyła", czyli temat niezgłębiony i unikany - alpaka rodzima. No to może spróbujmy go odczarować. Chociaż obawiam się, że czeka mnie ostracyzm, a wcale na wojnę chodzić mi się nie chce.
Otóż przeczytałam na blogu YarnandArt o tym, jak ktoś postanowił panu Mariuszowi Wierzbickiemu "uprzejmie podpowiedzieć", że go ktoś rzekomo skrytykował. To ja się wypowiem po raz drugi na ten temat (po raz pierwszy wypowiedziałam się przy okazji "psiej wełny", również na tę sama okoliczność i w dobrej intencji, jak YarnandArt, tylko u mnie zdaje się wredni podglądacze nie bywają). Pan Mariusz jest niezwykle spokojnym, zrównoważonym i cierpliwym człowiekiem, który świetnie zna się na swojej robocie. Jego świętą cierpliwość sama testowałam swoimi mailami i nie wiem, co mu trzeba naopowiadać, żeby go wyprowadzić z równowagi. W tym roku nie kupowałam od niego alpaki i nic nie mogę na ten temat powiedzieć. W zeszłym roku i owszem. I to, co mogę powiedzieć, już powiedziałam. Pan Mariusz ma cudowne zwierzęta, na których rośnie wspaniała wełna. Ale jego celem (co zrozumiałam po serii maili do niego, na które z niezmierzoną cierpliwością odpowiadał) jest produkcja zwierząt, nie wełny z tych zwierząt. Wełna to dla niego produkt, który po prostu trzeba z nich w pewnym momencie zgolić, żeby się nie rozchorowały z przegrzania (Polska to nie Andy, gdzie zawsze jest chłodno powyżej 2 tys. metrów), a nie produkt, na którym ma zrobić interes życia. To nie oczekujmy, że pan Mariusz będzie tę wełnę skrupulatnie sortował, bo to nie jego zadanie. Ma i tak mnóstwo pracy przy zwierzętach, przecież trzeba je wykarmić (no, niby proste, ale już widzę, jak chodzę po hektarach i wyrywam te chwasty, które mogą u zwierzaków spowodować niestrawność! I na okoliczność każdego nowo narodzonego słodziaka dzwonię po weterynarza! I tysiąc innych rzeczy, których sobie nie wyobrażamy!). Zatem: tak, wełna od pana Mariusza wymagała przebrania i uprania, bez dwóch zdań, nawet wielokrotnego. Tylko nikt nam nie oferował wełny czystej i upranej. Miała być surowa i była surowa. To jakiś wstyd? Niemniej chciało mu się przewalić swoje zapasy i marudzącej babie wykopać rose grey i parę innych pięknych rzeczy, bo chciała ich dotknąć. I za to jestem wdzięczna panu Mariuszowi do głębi! Bo nie musiał!
Ale w tym wypadku mieliśmy do czynienia z hodowcą-producentem zwierząt.
Potem jednak kupiłam na znanym nam portalu aukcyjnym suri. Też mnie nikt nie oszukiwał, że jest czyściutka. Wręcz przeciwnie, dowiedziałam się z maila, że "zabiła" (cytuję) gręplarkę. Kilogram przebierałam dwa tygodnie, dwa tygodnie urlopu, czyli od 8.00 rano do 16.00 najmarniej. I nie mogę przerzucić winy na sprzedającego, bo mogłam się domyślić, co będzie. Dostałam przepiękne kudły długości 50-60 cm, za przeproszeniem upieprzone tak, że wydawało się to niemożliwe: w żywicy, z milionem nasionek, gałązkami tui (!!! przecież to trujące!!!), ze wszystkim. I tu już niewiele rozumiem i naprawdę nie chcę zrozumieć. Jeśli ktoś hoduje zwierzęta, żeby czerpać korzyści z wełny, to niech o nią zadba! Nie była to moja próba ostatnia z polskimi hodowcami i właściwie szkoda opowiadać, bo to tylko frustruje. Mają rewelacyjne zwierzęta (pewnie od pana Mariusza) i o ich wełnę w ogóle nie dbają.
Pokazać, jak wygląda zeszłoroczna alpaka od bezimiennego polskiego hodowcy (bo nie chcę nikogo narażać na głęboką krytykę, nie o to mi chodzi)? Proszę:

Pomyślałam: dobrze, spróbuję kupić czystą, wyczesaną, w taśmie. Znalazłam ogłoszenie, że się człowiek w Polsce zajmuje hodowlą baby (ha, ha, raz na alpaczane życie) alpaki. Zapytałam, ile kosztuje gręplowanie i czesanie i ile za kilogram gotowej. Dowiedziałam się! Za kilogram 320 zł. To ja się pytam: ja straciłam rozum czy on? Jeśli za zachodnią granicą (100-150 kilometrów dalej?) kilogram alpaki w taśmie mam za niespełna 30 euro? (Przeliczę po 4,50 zł, a co tam, nie chce być więcej niż 135 zł).
Odpadłam! Tak samo odpadłam w poszukiwaniach hodowców polskich ras owiec (dopiero Wiola zaproponowała mi namiar na wrzosówkę, a appolinar1 na górskie owce i nie tylko), więc może nie powinnam czepiać się warmińskich propagatorów kultury andyjskiej, którzy chcą promować polskie alpaki, bo sama mam pociąg do brytyjskich ras. Ale proszę uprzejmie powiedzieć mi, gdzie ja wełnę tych rdzennie polskich ras mam kupić w ilości mniejszej niż 10 kg? Takoż i sprzędzioną wełnę. Szkoda miejsca na opowieść o tym, gdzie kupić dobrą polską wełnianą przędzę. Dodam, że nie w Polsce.
Przyparta do muru, poszłam po alpakę do Wielkiej Brytanii. Tak wygląda pierwsza wełna suri, którą dostałam (zdjęcia z początku września 2011, przepraszam za bałagan na zdjęciu, w założeniu nie było do publikacji, tylko do koleżanki):

Pełne runo, tak jak zostało ze zwierza ogolone, wszystko się kupy trzymało i było zawinięte w bibułę. Do wyrzucenia była garstka, dosłownie garstka brudków, bo na wszelki wypadek przepatrzyłam, zanim uprałam. Suri w kolorze light fawn. Tańsza, nawet wliczając wysyłkę, niż u polskiego hodowcy. Żuchwa mi opadła.
No to niech się nikt nie dziwi, że kupujemy od nich, nie w Polsce. Że niby suri łatwiej utrzymać w czystości niż huacaya? O niekoniecznie. Wywlekłam specjalnie z pudła, żeby sfotografować.
Szara huacaya, hodowca pisał, że czysta i można prząść prosto z wora. Zakurzona, ale zaiste można (też w czymś na kształt "błamu").

Czarna huacaya, przy której hodowca się gęsto tłumaczył, że są zanieczyszczenia roślinne itp. Zaryzykowałam. Lampa błyskowa w obydwu tych zdjęciach wiele ukradła, ale z uroku, nie z brudów.

Mimo wysokich kosztów wysyłki taniej niż od polskich hodowców.
No niech mi ktoś powie, że mam wspierać polskich hodowców.
Wesprę z przyjemnością, jak tylko oni zechcą odzyskać rozum i zakasać rękawy.