Dla przypomnienia...

Napatrzyłam się na piękne rękawiczki Frasi i cudne rzeczy (ostatnio magiczne męskie skarpety) zrobione przez Karinę, a potem odebrałam od Puchatka zamówienie na sweter jak w Marlboro (kupiłby, ale rozmiaru nie było) m.in. z wrabianymi wzorami. No i po kilkunastu latach przerwy we wrabianiu wzorów trzeba było sprawdzić, czy ja jeszcze umiem. Na prostym kawałku kiedyś umiałam nawet dobrze i nawet skomplikowane, ale teraz... To sobie wymyśliłam dla przypomnienia wrabiania kapcie, bo trzeba w nich tę nitkę ciągnąć dokolusia, czyli trudniej jest. To znaczy nie tak całkiem sobie wymyśliłam, bo kapcie są z jakiejś tegorocznej zbiorczej czapkowo-szalikowej Sandry extra czy cóś. Ja sobie niezbyt wysoko cenię to wydawnictwo, ale te właśnie kapcie skłoniły mnie do zakupu owegoż wydawnictwa.

Kolory letko przekłamane. Letko też odeszłam od opisu, przede wszystkim w obróbce, która była w oryginale szydełkowa. Nie lubię łączenia dzianiny szydełkowej z drucianą, bo moim zdaniem szydełkowe obróbki zawsze działają na niekorzyść dzianiny. Jedynie szydełkowe koronki, gwiazdki, obrusy, firany mają u mnie szansę na szczery zachwyt. Szydełkowa dzianina z grubej włóczki jest zawsze przyciężka.
Siegnęłam więc po leżącą u mnie od dawna włóczkę podobno z BFL (według mnie to merynos, sądząc ze sprężystości, braku poślizgu i braku połysku) naturalnie farbowany marzanną i kampeszem.

I wydziergałam. Lepiej chyba wyglądały bez żadnych obróbek.

Ale były troszkę za płytkie. Trzeba je więc było czymś "oblecieć". Ale chyba jednak zbyt wiele oczek na tę obróbkę nabrałam, bo cóś luźnawa.

Pierwsze po kilkunastu latach koty za płoty. Może coś jeszcze dla wprawy zrobię zanim zacznę pracę z zamówionym swetrem (trzeba najpierw te 9 kolorów wyczesać i sprząść).
Skończyłam też (wprawdzie nie w sylwestra, jak planowałam, tylko w Nowy Rok) tzw. ohidne skarpetki z gotowej skarpetkowej włóczki.

Kolorystyczny koszmar, któremu pomogłam się dodatkowo "ukoszmarnić". Prawda jest taka, że gdybym zamiast tych "kiełbasek" (warkoczyk 1 x 1 na 6 rz.) po prostu robiła na gładko, byłoby mniej koszmarnie, co widać na podeszwach.

A tak czułam się tylko w obowiązku skończyć, co zaczęłam. Niestety, musiałam pociagnąć je aż w nowy rok. Ale nawet pies nie chce w tym chodzić, co widać na załączonym obrazku. Mina mówi sama za siebie: "Proszę, Panie, czy już mogę się tego pozbyć? Bardzo bym chciał. I jeszcze jakiś smakołyk w ramach odszkodowań moralnych poproszę".

No cóż, zwierzęta nie kłamią:)))