Boczkiem, boczkiem...

... ale się udało. Jak widać od pracy na życie (którą też lubię) znosi mnie wciąż w sposób niekontrolowany a to do gwoździ, a to do kołowrotka. Ciekawość żarła mnie straszna w sprawie pomysłu, który na wrzosówkę przyszedł mi do głowy. No i zrealizowałam tę część pomysłu, która się wyklarowała. Co z tego będzie, jeszcze pomyślę.

Jest tego 16 deko - 206 metrów w dwóch motkach. Przypomina mi tzw. samodział - zgrzebny, ale interesujący.

Już sama nitka z wrzosówki jest interesująca, ale puch jest tak zwarty, a okrywa tak długa, że przy przędzeniu runa wprost z wora można sobie połamać palce. Przeczesałam ją zatem z grubsza na szczotkach i przez dwa dni (zanim usiadłam do kołowrotka) mieszkał z nami tzw. wściekły kot (tak, to zawartość tej niedużej torebeczki od Wioli):

Żeby zrealizować drugą część przedsięwzięcia, czyli kolorową nitkę z pęcełkami, musiałam przeczesać w całości na gwoździach ufarbowaną fryzyjską wełnę od Asi (genialnie zgręplowana, bajecznie się ciągnie i przędzie, pomyśl Asiu o naleweczce dla swojej gręplarni) i sprząść tzw. odpad z gwoździ, z którego zrobiłam taśmę drugiego sortu - nic się nie zmarnowało. Na zdjęciu sort pierwszy:

Wtedy mogły powstać dwie śliczne szpuleczki, a wydawało mi się, że ponieważ wrzosówka świadomie grubsza i nierówna, a fryzyjska dużo cieńsza, to wystarczy tyle:

Nie wystarczyło, musiałam sprząść jeszcze trzy "kocie" z pierwszego sortu fryzyjskiej. Wrzosówka, choć sprzędziona na grubo i gruziołkowato, okazała się nadzwyczajnie wydajna. Ma jeszcze inną zaletę: singiel z niej mimo gruzłów jest znacznie mocniejszy niż 3ply z merynosa. Idealna na przykład na skarpety - nie do zdarcia, nie do urwania.
No i wyszło, co wyszło:

Mnie się podoba, tego chciałam. Już sobie udowodniłam, że cienką i równą niteczkę umiem zrobić, to mogę sobie poszaleć z robieniem tego, co mi się podoba.

Na zdjęciu w prawym różku widać kawałek siateczki. To siateczka na której schnie (nadal schnie) kolejny prezencik dla mnie ode mnie, który we wtorek przyniósł mi Pan Marcin - pół kilo wełny z jagnięcia Hebrideana. Połakomiłam się, zapłaciłam jak za zboże i nie wiem, co to z tego wyniknie. Zapakowana była w folię i sizal. Po otwarciu folii musiałam natychmiast, ale to natychmiast wrzucić to do środka piorącego. A ja na zapachy specjalnie wrażliwa nie jestem. Wyglądało całkiem, całkiem w pierwszej chwili.

Było w tym wszystko, cała łąka i ogród, a zapach pochodził głównie ze skiśniętych i poprzywieranych kup. Wrzucając do wiadra ze środkiem, wybrałam tylko kupy, resztę uprałam jak szło, bez przebierania (zapach był naprawdę nie do wytrzymania), sześć razy.
I jak teraz na to patrzę, robi mi się słabo na myśl o wyczesaniu tego wszystkiego z wełny.

Zielska w tym tyle, że mnie śmierć przy tym zagryzie. A nie wywalę, bo to jest miększe od młodej alpaki i ma przepiękny kolor. Czekam na North Ronaldsay od tego samego hodowcy, szaro-kremową, czyli ze względu na niezwykły kolor też nie wyrzucę, nawet jeśli będzie w podobnym stanie, czego się spodziewam. Cóż - te szkockie owieczki mieszkają niestety we Walii - to, co dostałam od Szkotów może i było zapakowane w worek na śmieci, ale było przebrane i bez syfu, niektórzy Anglicy natomiast najwyraźniej mają podobne do znanych nam skądinąd obyczajów.
Donoszę poza tym, że twarożek ani masełko od Asi się nie zmarnowały, tylko żeby nie było całkiem nudno, zmieniłam im formę:

Pochwalę się też, że deszcz prezentów nie przestaje na mnie spadać. I nie dość, że kochanie moje zafundowało mi harfę z przyległościami, to dostałam też wczoraj narzędzie do robienia zdjęć (może powinnam się zacząć martwić, bo tak wiele łaski bywa znakiem poczucia winy w jakimś, wiadomo jakim, względzie) z bardzo przyzwoitą optyką (wprawdzie Sony nie Zeiss, ale nie bądźmy snobami):

Będę więc teraz robić gorsze zdjęcia zanim zacznę robić lepsze zdjęcia, bo nić porozumienia między mną a nowym sprzętem jest na razie hiperlace.
Do aparatu dołączony był bukiet, zdjęty starym aparatem, bo nowym, okazało się, nie umiem.

Tak, niestety, jak widać na zdjęciu u mnie w użyciu nadal syrop i tabletki (no, w emocjach nie zadbałam o właściwą kompozycję na fotografii!), ale to już szósty tydzień, więc chyba mnie wreszcie ta franca, co mnie chwyciła na początku września, wreszcie puści. Czego sobie z całego serca życzę. A innym życzę, żeby ich przez okrągły rok żadna franca nie dopadła!