TdF 2012 - finisz

Skończyłam szaraczka (North Ronaldsay)! Myślałam, że uda mi się uprząść dwa motki i udało się. I to już koniec. Kupowałam wprawdzie pół kilograma, ale kupiłam, jak się okazało, 30 deko. A okazało się po uprzędzeniu. Bo jeśli nie prałam, nie gręplowałam, nie czesałam, nawet paluchami nie rozluźniłam, wełna czysta, paproszków trochę było i krótkich kudełków też, ale myślę, że nie więcej niż deko lub dwa tego wydłubałam, to jeśli po zważeniu nadal tłustych motków urobek miał 29 deko, nijak na wstępie surowca nie mogło być pół kilograma. Trudno, swetra nie będzie. Zresztą i tak by nie było, bo...

Włóczka ma wszystkie wady, które może mieć, zarówno z natury, jak też za moją sprawą. Jest ostra (przed praniem wręcz sztywna, teraz już sobie wisi uprana), włos z okrywy nie jest oddzielony od puszku (puszek jaśniusieńki i mięciusieńki, a okrywa czarna i twarda jak szczotka ryżowa), przędza ma wszystkie możliwe gruziołki z braku gręplowania, jest nierówna z tego samego powodu. Tylko naprężenie ma jak marzenie, ale to nie wystarczy. Trzeba będzie z tego zrobić coś "rustykalnego". Pomyślę.
Przędło mi się nie najgorzej, chociaż przędzenie nawet nie rozluźnionej wełny w tłuszczu wymaga sporo siły i trochę mnie palce bolą. I łokieć od wydłubywania  krótkich kudłów z "kudlanych gruziołków". Resztki roślinności same z wełny wypadały (nie wiem, może to zasługa tego tłuszczu), więc "gruziołków roślinnych" nie ma. Nie jestem zachwycona tym rodzajem pracy, efektem też nie, ale uważam to za znakomite doświadczenie i dobrze, że zdobyte na tych owieczkach, bo gdyby nie to, że to mój skarb bezcenny wyproszony, pewnie rzuciłabym w kąt w połowie. A tak: jaka jest, taka jest, ale jest. Teraz w grzebaniu w wełnie bez przerywania przędzenia jestem już całkiem, całkiem wprawna. Byle fafuśniak w taśmie nie przerwie mi roboty!
Wyszło mi tego 29 deko w motkach 14 i 15 deko, ten mniejszy ma 250 metrów, ten większy 260 metrów, czyli w sumie 510 metrów.
Urobek lipcowy, czyli podsumowanie TdF 2012, sygnalizuję tylko paskudnym zdjęciem, które zdążyłam zrobić, gdy już się ściemniało, rzucając wszystko byle jak i byle gdzie i w byle jakim świetle.

Obiecuję jutro zrobić jakąś bardziej fantazyjną kompozycję i wszystko ładnie podliczyć.
Na kołowrotek chwilowo nie mogę patrzeć, schowałam go za zasłoną!
Miłego nowego tygodnia wszystkim życzę! I sobie też!